Overbrugging

Eigenlijk spelen wij een soort Levend Risk, maar dan zonder de onderlinge competitie om elkaars legers met dobbelstenen van het bord af te vegen. Jaren geleden gaven we elkaar de opdracht om als vriendengroep alle continenten aan te doen, te veroveren als het ware. Daartoe richtten we de Vereniging De Mannen op, troggelden elkaar een maandelijkse contributie af en planden we jubileumreizen naar Europa, Afrika en Noord-Amerika.

Onderweg terug naar Panama City krijgen we een discussie over de spelregels. Vond het vorige lustrum in de Caraiben nou plaats in Noord- of Zuid-Amerika? Dus, met een Risk-kleurtje er over, in het gele of rode continent? We besluiten allemaal om Noord-Amerika unaniem het voordeel van de twijfel te geven. In dat licht is het spijtig dat we niet de tijd konden vinden een stukje verder de Panamerican Highway op te rijden en de Bridge of the Americas te nemen. Deze door de Verenigde Staten van Amerika gesponsorde brug over het Panama kanaal bleek voor ons een brug te ver.

Vandaag vliegen we dus ècht op Zuid-Amerika en komt de voltooing van onze opdracht weer een stapje dichterbij. Op het onchristelijke uur van 01:00 worden we opgepikt door de broer van Henk (ook chauffeur trouwens) die ons met gestrekte draf op het vliegveld afzet. Er is behalve onze vlucht naar Bogota nog één ander toestel dat deze nacht vertrekt, en daar is de gate al gesloten. Het levert een decor op met bijzonder weinig reuring, maar we hebben zo wel alle tijd voor een voetbalpraatje bij de douane. Verder weiger ik het frustrerende spelletje klaverjassen hier te noemen.

Tijdens het continentale overbruggen worden we herinnerd aan juiste keuzes (“mag ik uw vaccinatiebewijs zien?”), een globale realiteit (mondkapjesverplichting) en een terugreis die nog moet komen (“waar is uw retourticket?”). Op naar de volgende eindbestemming, Santiago de Chili, met twee extra ‘Risk-legers’ voor het nieuwe continent.