De Freeman Show

Panama. Dan denk je aan het kanaal, de papers of misschien wel dat liedje uit de Muppet show (panamana tutuuu tududu). Wij gaan voor een bezoek aan één van de sluizen in het Panama kanaal en stappen al neuriënd in een geblindeerde huurbus voor een middagje sightseeing. Tutuuu tududu

Met Diek voorin cruisen we over de zuidas van Panama City, een kluit wolkenkrabbers met uitzicht over de Pacific. Onze regelneef spreekt een aardig woordje over de grens en zijn habla habla met Henk (chauffeur) verheldert waar we door heen rijden. Al snel domineert het kanaal het uitzicht; grote kranen, brandstof opslag en een loeier van een schip tussen de groene heuvels. Alsof het de weg kwijt is, contrasterend met zijn omgeving. Bij het aanvliegen gisteren zagen we ze al liggen, de vele tankers en containerschepen die onderweg zijn naar de Atlantische Oceaan. Ze wachten op toegang tot deze 80 kilometer lange shortcut met zijn complex van sluizen. Geen klompje van de sluiswachter hier, want daar past de tol van een slordige $125,000 voor een enkeltje niet in.

Henk parkeert bij de Miraflores sluizen, aan de voet van het kanaaltalud en voor de ingang van een informatiecentrum van vijf verdiepingen. We sluiten geduldig aan in de rij der ongeduldigen. De Imax film begint zo en wie weet mis je de boot nog! Opschieten, opschieten. Morgan Freeman heet ons welkom in dit theater en moedigt ons aan alles te zien, eten en – bovenal – te kopen. USA Pathé! Met popcorn en cola boten kijken. Ondertussen hebben onze magen ook last van een knorretje en een rommeltje, dus we geven ons over aan de Freeman Show en slaan honderd dollar stuk op plastic drinkbekers met inhoud, droge nachos en deels vergane wraps.

Het is industrieel werelderfgoed, de sluizen bij Miraflores. Als bouwwerk niet al te gecompliceerd en het basisprincipe is sinds de opening 110 jaar geleden niet veranderd: bootje, sluisje, water erin (of er uit), waterstand past zich aan, sluisje open, bootje er uit (of er in). Klaar, volgende.

De magnitude van het geheel is wat een indruk achterlaat, een voetprint als het ware, maar dan een hele grote. Zeeschepen zijn enorm, als je er naast staat. En de matroosjes die op die schepen staan zijn weer heel klein, zo van een afstandje. En dan zijn er nog de treintjes, kabeltjes en sluisdeuren die bewegen. Alle jongetjes willen daar toch mee spelen, of niet? Wij Mannen wel hoor! Het Panama kanaal heeft Morgan Freeman niet nodig om aangeprezen te worden. Het verkoopt zichzelf wel.