Zes jaar geleden kochten Sarah en Ernesto zeven hectare regenwoud aan de Caraïbische Zee in Panama, drie kilometer van het dorpje Cocklé del Norte. Ze ontgonnen het Playa del Camaroncito en runden er in eerste instantie een glamping, oftewel luxueus kamperen in een tent met de inrichting van een hotelkamer. Er was nog niet veel business te halen uit de glorified backpackers, dus werd er een houten update gerealiseerd.
Ernesto studeerde constructie wetenschappen in Cuba en met behulp van zijn gouden handen, de Amazone bezorgdienst en een groot aantal rivierkayaks werden er vier cabanas uit de junglegrond gestampt. Een grote gemeenschappelijke ruimte completeerde het geheel en vanaf januari dit jaar heropende dit eco-resort voor betalende toeschouwers. Een Erg Comfortabel Onderkomen, met een lokale mini-economie gebaseerd op recyclen; Zonne-energie met accu’s, slimme watersysteempjes, personeel uit het dorp, eigen groenten en kippen van de buren. Het is even wennen aan de geluiden van onze nieuwe groene omgeving, want ook hier tsjilpt, knerpt, ritselt en brult het regenwoud. We menen een aap te horen ontwaken en een kokosnoot knalt met een doffe plof in het zand naast onze hutjes. Zou het ontbijt al klaar zijn?
Er gebeurt deze dagen maar bar weinig op onze rustplaats, tenzij je luieren spannend vindt. Uitslapen is troef en na het late ontbijt wordt er gedut. De lunch is het vermelden echter zeker waard – waarvan akte, lekkere lunch! – waarna de siësta aanbreekt. Een aperitiefje luidt het avondeten in, wat op zijn beurt weer wordt afgesloten met een nachtmutsje. Daarna vroeg bovenop de wol, want heel fris wordt het ’s nachts niet. Wel nat, want het is niet voor niets een regenwoud.
Er wordt wat af gemijmerd deze mid-week. We hadden een fantastische reis door Zuid-Amerika – langs kanalen, over bergen, struinend door wijnvelden en fietsend door de stad. Het leverde behalve een enorme CO2 footprint ook een zak aan verhalen op voor in het haardvuur. En nieuwe stuurvriendjes: Henk (en zijn broer), Captain Jack, Juan van Deelen, en de Minions Kevin en Stuart. De één beviel ons beter dan de ander, maar allemaal brachten ze ons veilig van A naar B. Daar zijn we natuurlijk heel blij mee en als dank ontsteken we een lichtje op het strand.
Speciale dank gaat ook uit naar Samuel Bjørk, wiens boeken de helft van De Mannen gekluisterd hield aan ligbed of hangmat. Het gaf ons een literaire injectie over jongens die alleen reizen, in de sneeuw liggen of met doodsvogels spelen. Spannend! Beduidend minder spannend was het budget beheer, geheel verzorgd door onze Pistolen Paultje van de Pecunia. Al jaar en dag weet hij alles tijdig in de juiste box te plaatsen, zodat er niets onvoorziens plaatsvindt.
Een noviteit deze jubileumreis was de introductie van De Mannen Op Reis INSTA, waar zo’n 120 volgers werden lastig gevallen in hun timeline door honderd posts met fotoboeken vol aan trip pics. Vanwege het gebrek aan bereik en bandbreedte was het tijdens ons verblijf in Camaroncito vooral een zaak van UITSTA, maar onze eigen marketeer leverde een fantastisch product af. Hulde!
We zijn de eigenaar van RSTrade in Zeewolde ook dankbaar voor het verstrekken van een TBS aan de verenigingskoffer, zodat alle overtollige crèmetjes en spuitjes op legale wijze de grens over konden komen. Dat we het nu al een paar dagen zonder de zwarte rolkoffer moeten doen is triest, maar voer voor een kniesoor. We missen het ding, maar weten dat ons engeltje Danily alles uit de kast haalt in Panama City om ons weer te herenigen.
Een jungleboek schrijven is natuurlijk alleen möglich als er ook een Baloo in voorkomt. Gelukkig hebben wij zo’n grappenmaker in ons midden, die zich bezig houdt met het vinden van feitjes en extra eitjes. Onze bereisde vriend uit Leusden-Zuid was regelmatig vroeg uit de veren, om alvast een ontbijtje te proeven en een blogje te typen.
De emotion was voelbaar bij onze jarige-voor-een dag, nadat we hem in het zonnetje plaatsten vanwege zijn culinaire antennes. Met zeven-mijls reclamelaarzen zette hij Buenos Aires naar onze hand, wat een aantal onvergetelijke gangen en plankjes met lekkernijen opleverde. De Account Director zou het liefst standplaats Apeldoorn inruilen voor de Argentijnse hoofdstad, om zo nooit meer een wedstrijd van Boca Juniors te hoeven missen.
En waar zouden we nu zijn zonder Sjakie Pakie met zijn google-oog? Onze openbare dienstverlener en streekbusvolger heeft geen zoekmachine nodig om een klein vlekje strand in het Panameze regenwoud te vinden. Met toewijding en doorzettingsvermogen vond hij deze ultieme rustplaats, de kust volgend en de palmen ontwijkend. Een planner waar je op kan bouwen! Een goede kaarter ook, net als zijn maatje met de laarzen.
