Iets organiseren kun je aan onze Thijs wel overlaten, zeker als dat iets culinairs moet zijn. Signor plato del scampi had vorig jaar oktober onze zes namen al op de reserveringslijst van Don Julio laten plaatsen, de bekendste parrilla van het land. Op het moment van reserveren stond dit grill restaurant te boek als – op 13 na – het beste restaurant in de wereld, en nummer twee in Zuid-Amerika. Alleen één of ander lullig eettentje in Lima, Peru, schijnt beter. In het Coronajaar 2020 werd het zelfs gekozen tot beste restaurant van het continent. Dus.
Voor deze gelegenheid steken we onszelf in een nette korte broek met bijpassend topje. Het is ongeveer een kwartier lopen, één keer links en een keer rechts, en Thijs gaat ons voor. Het is barretje na barretje, met open puien en salsa muziek. De terrassen zitten lekker vol en de lucht is zwoel van het geroezemoes. Het meest levendige deel van de straat laten we achter ons en we zien ons doel onmiskenbaar voor ons opdoemen.
Voor en naast een twee verdiepingen hoog hoekpand drommen mensen samen. Bij de voordeur staat netjes gekleed personeel van Don Julio gastvrij te wezen, het publiek verdelend in diegene die gereserveerd hebben en de overigen. Deze laatste groep zal het een tijd lang moeten volhouden in de rij naast het restaurant, terwijl ze zich kunnen verlekkeren aan de enorme lappen vlees op het bord bij de mensen die wel al een plek toebedeeld hebben gekregen. Iedereen, in welke rij dan ook, krijgt een glas champagne die buiten op de stoep genuttigd wordt. Dat zouden ze bij Shabu Shabu ook eens moeten doen, maar dan met sake.
De asado van donderdag zit nog vers in het geheugen en we verwachten veel van de Don. Het belangrijkste gerecht op de menukaart is een tekening van een rund, compleet met wat waar zit en hoe het heet; Entraña, Asado de Tira, Bife de Lomo, Picaña. Terwijl we daar zo besluitenloos plaatjes aan het kijken zijn, komen er een aantal ongevraagde starters langs die, als je ze op één bord zou leggen, geen slecht hoofdmaal zouden vormen. En dan moeten de èchte stukjes vlees nog komen.
En wanneer het bestelde vlees uiteindelijk arriveert, schieten we bijkans in de slappe lach. Verkleinwoordjes zijn hier ongepast en de keuze van Evert Jan wordt zelfs op twee borden opgediend. Het volume aan dierlijk materiaal is niet het enige wat zorgt voor een verandering in lichaamstaal. De smaak die door de barbecue artiesten aan het vlees is meegegeven is onwaarschijnlijk en ongeëvenaard. Dit is het product van Argentijnse voodoo en het liefst delen we stukjes van onze keuzes met elkaar. Niet alleen om op zoek te gaan naar de overtreffende trap in smaak, maar ook om de eigen porties te verkleinen.
Don Julio zorgt voor een drukke spijsvertering en dat keutels spieren krijgen. Het is overigens niet alleen vlees wat de klok slaat. De gegrilde groenten en de rauwe tomaten zien er ook prachtig uit. Om onze culinaire keuzeheer te bedanken maken we hem jarig en zingen hem toe, samen met obers en naburige gasten. Een driewerf HOERA!
